Grupy Oporu “Solidarni” funkcjonowały w konspiracji, w ostatnim okresie istnienia PRLu, w latach 1982-1989. Były organizacją antykomunistyczną wywodzącą się z Solidarności. Grupy były tworzone przez wiele środowisk przeważnie się nie znających, czasem ze względu na konspirację nie wiedzących w ogóle o swoim istnieniu. Zostały założone w Warszawie przez Teodora Klincewicza (ps. “Borys”, “Rafał”, “Teoś”), wiceprzewodniczącego Komisji Krajowej NZS i przewodniczącego NZS na Politechnice Warszawskiej ukrywającego się od 13 grudnia 1981 roku. Od początku grupy podporządkowały się Regionalnej Komisji Wykonawczej Regionu “Mazowsze” NSZZ “Solidarność”. W organizacji tej działało aktywnie w latach 1982-1989 ponad 300 osób.  

Grupy, według planów ich organizatora – Teodora Klincewicza za swój główny cel miały inną działalność niż drukowanie i kolportaż gazet i książek. Miały prowadzić “akcje miejskie” – ulotkowanie, karanie donosicieli i kolaborantów, zajmować się legalizacją – czyli wyrobem fałszywych dokumentów dla potrzeb podziemia, przygotowywaniem i obsługą manifestacji, przygotowaniem się do starcia z milicją na wypadek ogłoszenia strajku generalnego. W ramach Grup Oporu powstała, później usamodzielniona “Sekcja Transportu” – zajmująca się odbiorem, przechowywaniem i dystrybucją przemycanego ze Szwecji sprzętu dla podziemia. Teodor Klincewicz założył również Oficynę Wydawniczą “Rytm” wydającą różne publikacje w latach 1983-1989. “Grupy Oporu” wsławiły się spektakularnymi akcjami ulotkowymi i nagłaśniającymi, np. audycja dla więźniów aresztu śledczego na Rakowieckiej, powstała swoista gazetka ulotkowa “Kurier Mazowsza”, która sypana z dachów dostarczała mieszkańcom Warszawy bieżących wiadomości. Wieszano ogromne, dochodzące nieraz do kilkunastu metrów transparenty, nadawano nielegalne audycje radiowe informując w ten sposób Polaków o oporze wobec komunistycznej władzy.

Historia Grup Oporu Solidarni jest bardzo trudna do opisania ze względu na konspiracyjny charakter działań, swoją zmienność, powstawanie i upadanie różnych inicjatyw, wymianę ludzi, a także przechodzenie konkretnych osób, lub nawet grup do innej działalności. Powstało na ten temat kilka filmów dokumentalnych ( np. „Teoś” Michała Nekanda – Trepki, czy „Grupy Oporu” Marii Dłużewskiej ), napisano liczne artykuły, dostępne m.in. na tej stronie internetowej. Historia GO Solidarni jest przedstawiona najpełniej w publikacji Janusza Ramotowskiego „ „Sto razy głową w mur” wydanej w Warszawie w 2013 roku przez Instytut Pamięci Narodowej.